Corinne Ismérie Herminie Garcia : L’ombre et la lumière de « Les Miens »

C’est dans l’écrin intimiste de la galerie L’Etabli, à Rouen, que l’autrice photographe française Corinne Ismérie Herminie Garcia a récemment dévoilé sa dernière exposition, « Les Miens ». Cette série, profondément personnelle, marque une étape essentielle dans la trajectoire artistique de cette créatrice au style résolument singulier.

Travaillant exclusivement en noir et blanc, Corinne Garcia a su forger une écriture visuelle qui est immédiatement reconnaissable. Ses photographies, à la fois troublantes et énigmatiques, captivent par leur intensité dramatique et la subtilité de leur lumière. Dans ses œuvres, la lumière surgit comme une fêlure, brisant la densité des ombres pour révéler des fragments d’humanité.

« Les Miens » : Une série profondément personnelle

Avec « Les Miens », Corinne Garcia explore un territoire intime et universel à la fois. Inspirée par ses réflexions sur l’altérité et la représentation des identités noires, elle crée un hommage visuel à celles et ceux qui ont marqué son parcours, des figures noires marquantes de son enfance jusqu’à sa vie adulte.

Dans cette série, le contexte disparaît, laissant place à des portraits où le spectateur est invité à combler les silences. Les photographies, d’une force brute, déconstruisent les stéréotypes tout en célébrant la richesse et la diversité des identités noires. En jouant sur l’absence et le mystère, Corinne Garcia interpelle, questionne, et invite à une introspection collective.

Un parcours nourri de collaborations et de reconnaissance

Au fil des années, Corinne Garcia a travaillé aux côtés de grands noms de la photographie contemporaine tels que Claudine Doury, Michael Ackerman, Klavdij Sluban, et Antoine d’Agata. Ces collaborations au sein de master classes et d’ateliers ont enrichi sa vision artistique et affiné son approche unique.

Ses travaux ont été exposés dans de nombreux festivals et galeries, témoignant de la reconnaissance croissante pour cette artiste qui transcende les codes classiques de la photographie.

Le style « dark » : une signature incontournable

Ce qui distingue Corinne Ismérie Herminie Garcia, c’est son style « dark », devenu sa véritable signature. Ce choix esthétique, loin d’être un simple artifice, est une déclaration artistique. En jouant sur les ombres et la lumière, elle plonge le spectateur dans des univers visuels où l’introspection est inévitable.

Un hommage à la diversité humaine

Avec « Les Miens », Corinne Garcia rappelle que la photographie peut être un moyen puissant de dialogue social. À travers ses images, elle nous offre une nouvelle lecture des liens humains, une célébration de la diversité, et une réflexion sur notre rapport à l’altérité.

Si vous êtes de passage à Rouen, ne manquez pas cette exposition qui restera sans doute gravée dans la mémoire de ses visiteurs. Et si vous n’y êtes pas, suivez le travail de cette photographe d’exception, dont la plume visuelle continue de repousser les frontières de l’émotion et de l’art.

.

Susan Sontag, “Yaşlanmanın Çifte Standardı” başlıklı makalesinde, kadınların yaşlanma sürecinde karşılaştıkları toplumsal ve bireysel baskıları ele alıyor. Sontag, yaş sorusunun kadınlar için rutin bir formaliteden öte, kişisel bir sınav haline geldiğini belirtiyor. Özellikle modern toplumlarda, yaşın kadınlar için bir utanç kaynağına dönüşmesi, gençliğin yüceltilmesinin bir sonucu olarak karşımıza çıkıyor diye düşünüyor.

Kadınlar, yaşamlarının büyük bir bölümünde fiziksel görünümlerine yönelik abartılı bir ilgiye maruz bırakılırken, erkekler görünüşlerinden ziyade beceri, güç ve başarılarıyla değerlendiriliyor. Bu nedenle, erkekler yaşlandıkça karizmatik veya bilge kabul edilirken, kadınlar “çekiciliklerini” kaybettikleri gerekçesiyle toplumsal olarak dışlanıyor.

Sontag, modern toplumun, kadınların gençlikteki “kusursuz” görünümünü koruma baskısını yaratıp desteklediğini vurguluyor. Kadınların zamanla bedenlerini ve yüzlerini bir “proje” gibi korumaya çalışması, biyolojik bir süreç olan yaşlanmayı toplumsal bir yenilgiye dönüştürüyor.

Buna karşılık, erkekler için yaşlanma daha doğal bir süreç olarak kabul ediliyor. Erkeklerin yüzlerinde oluşan çizgiler “karakter” olarak görülürken, kadınlarda aynı çizgiler “çirkinlik” veya “değer kaybı” olarak değerlendiriliyor. Kadınlar, gençliklerini kaybetmekten korkarak sosyal rollerini ve kendilik algılarını sürekli savunma pozisyonunda buluyorlar.

Makalenin sonunda Sontag, kadınlara alternatif bir yol sunuyor: Kadınların yaşlarını gizlemek yerine, bunu bir güç ve bilgelik sembolü olarak benimsemeleri gerektiğini savunuyor. Doğal yaşlanmanın utanılacak bir durum olmadığını, aksine yaşamın bir kanıtı olduğunu ifade ediyor. Kadınların kendilerini sadece gençlikleriyle değil, deneyimleri ve güçleriyle tanımlamaları gerektiğini belirtiyor.

Sonuç olarak, Sontag, toplumsal normların kadınlar üzerindeki baskıcı etkisini eleştirirken, kadınların bu normlara karşı direnmesi gerektiğini savunuyor. Kadınların yaşlanmayı kabul ederek özgürleşebileceğini ve gerçek bir yetişkin olarak daha tatmin edici bir yaşam sürdürebileceğini öne sürüyor.

Susan Sontag (1933-2004), Amerikalı bir yazar, denemeci, eleştirmen ve aktivisttir. 20. yüzyılın en etkili entelektüellerinden biri olarak kabul edilir. Yazıları, felsefe, edebiyat, sanat, kültür eleştirisi ve politik aktivizm gibi geniş bir yelpazeye yayılmıştır. Eserlerinde, modern toplumun kültürel ve etik meselelerini derinlemesine sorgulamış ve genellikle radikal, eleştirel bakış açıları sunmuştur.

Öne Çıkan Eserleri:

1. Against Interpretation (1966) – Sontag’ın eleştirel denemelerini içeren bu kitap, sanat ve edebiyat eleştirisine yeni bir yaklaşım önerir. “Sanata anlam yüklemek yerine deneyimlemenin” önemini vurgular.
2. On Photography (1977) – Fotoğrafın kültürel, estetik ve etik etkilerini inceleyen bir çalışmadır. Bu eser, Sontag’a geniş çapta tanınırlık kazandırmıştır ve fotoğraf teorisinin temel taşlarından biri olarak kabul edilir.
3. Illness as Metaphor (1978) – Hastalıkların (özellikle kanser ve tüberküloz) nasıl metaforik anlamlar yüklendiğini tartışır ve bu tür metaforların hasta bireyler üzerindeki olumsuz etkilerini eleştirir.
4. The Volcano Lover (1992) ve In America (2000) – Romanları, tarihsel olaylar ve karakterler üzerinden insan doğasını ve toplumu inceler.

Aktivizm ve Hayat:

Sontag, özellikle Vietnam Savaşı, insan hakları ihlalleri ve Soğuk Savaş gibi konularda politik bir figür olarak da öne çıkmıştır. Yazıları ve konuşmaları, sadece kültürel alanlarda değil, politik arenada da yankı bulmuştur. Eşcinsel kimliğini açıkça ifade eden Sontag, LGBT+ hakları için de önemli bir figür olarak görülür.

Susan Sontag’ın keskin zekâsı, çok yönlü yaklaşımı ve cesur fikirleri, onu modern düşüncenin önde gelen isimlerinden biri yapmıştır. 2004 yılında lösemi nedeniyle hayatını kaybetmiştir, ancak eserleri ve fikirleri halen etkisini sürdürmektedir

Le Bal fotoğraf galerisi, Paris’in önde gelen fotoğraf galerilerinden biridir. Uluslararası çapta tanınan birçok önemli fotoğrafçının retrospektif sergilerine ev sahipliği yapar. Önceleri yalnızca fotoğraf sergileri düzenleyen bu mekanı sizlere tanıtmak istiyorum. Kurum, aynı zamanda gençlerin eğitimine büyük bir önem vermektedir ve iki katlı bir yapıya sahiptir. 2010 yılında Raymond Depardon ve Diane Dufour’un girişimleriyle, Paris Belediyesi’nin desteğiyle kurulan bu kurum, maddi kazanç amacı gütmeyen bir yapıdadır. 15 yıl içerisinde 30.000’den fazla ilkokul ve lise öğrencisine eğitim vermiştir. Kurumun amacı, gençlere dünya hakkında imgelerle düşünme yetisi kazandırmak ve toplumlarımızda yaşanan çalkantılara duyarlı bireyler yetiştirmektir. Bu sergi alanında, Fransa’da ilk kez sergilenen önemli bir Japon-Amerikan fotoğrafçıyla tanıştım ve bu fotoğrafçıyı bu sayıda sizlere tanıtmak istiyorum.
Yasuhiro Ishimoto’nun yaşam öyküsü ve eserlerinin modern fotoğrafçılığa olan etkisi, sanat dünyasında önemli izler bırakan hüzünlü fakat güzel bir hikayedir. Ishimoto, 1921 yılında Amerika’da Japon ebeveynlerin çocuğu olarak dünyaya gelmiş ve küçük yaşlarda Japonya’ya taşınmıştır. Ancak, 1939 yılında Japon ordusuna katılmamak için Amerika Birleşik Devletleri’ne geri dönmüş ve bu karar, onun hayatının yönünü değiştirmiştir. II. Dünya Savaşı sırasında Colorado’daki bir Japon-Amerikan toplama kampında kaderine terk edilmiş gibi görünse de, burada geçirdiği bir kazadan mucizevi bir şekilde kurtulmuş ve fotoğrafla tanışmıştır. Savaştan sonra tarım eğitimi alırken Chicago’daki bir fotoğraf kulübüne gitmeye başlayan Ishimoto, fotoğrafçılığa olan ilgisini artırır ve kendine has bir stil geliştirir. Eğitimine Chicago’daki Yeni Bauhaus (Institute of Design) okulunda devam eden Ishimoto, burada Bauhaus hareketinin Almanya’dan Amerika’ya göç etmiş eğitmenlerinden ders alır. Bu eğitim, onun fotoğrafçılık dilini şekillendiren en önemli faktörlerden biri olur. Ishimoto, Japon kültürel etkileri ile Bauhaus’un formalist-modernist yaklaşımını başarıyla harmanlamış ve bu özgün tarzıyla hem Amerika’da hem de Japonya’da tanınmayı başarmıştır. Ishimoto’nun eserleri, Bauhaus fotoğrafçılığı ile savaş sonrası Japonya’daki yeni sanatsal tarzları birleştirerek fotoğrafçılık tarihinde bir dönüm noktası oluşturmuştur.
Bu sergide Ishimoto’nun fotoğrafçılığının nasıl şekillendiğini ve sanatsal yolculuğunda hangi etkilerin belirleyici olduğunu gözlemleyebiliyoruz. Ishimoto, burada ışık, hacim ve kompozisyon gibi görsel dilin temel unsurlarını ustalıkla kullanıyor. Deneysel çalışmalarını ve teknik hakimiyetini de burada anlayabiliyoruz. İki yıllık temel eğitimden sonra Harry Callahan ile çalışmaya başlayan Ishimoto, Callahan’ın doğallığa dayalı “straight photography” anlayışıyla, New Bauhaus’un yapı ve geometri odaklı formalist yaklaşımını birleştirerek kendine özgü bir dil oluşturmuş. Sergide yer alan 169 fotoğraf, Ishimoto’nun teknik ustalığını ve sanatsal vizyonunu sergiliyor. Özellikle Lake Michigan’da tatil yapan insanların yer aldığı seride, rastgelelik ile yapı arasındaki estetik uyum dikkat çekiyor. Bu fotoğraflar, hayatın doğal anlarını geometrik bir düzen içinde yakalamayı başarıyor. John Cage’in sözü Ishimoto’nun yaklaşımını özetler nitelikte: “Hayatsız bir yapı ölüdür; yapısız bir hayat ise görünmezdir.” Ishimoto, bu iki uç arasında mükemmel bir denge kurarak hem düzenin hem de hayatın bir arada var olabileceğini gösteriyor.
Serginin bir sonraki bölümünde, Yasuhiro Ishimoto’nun Kyoto’daki Katsura İmparatorluk Villası’nda çektiği fotoğraflar yer alıyor. Bu bölüm, Ishimoto’nun sanatsal gelişimini ve fotoğrafçılık dünyasındaki etkilerini daha iyi kavramamıza yardımcı oluyor. Ishimoto’nun Katsura İmparatorluk Villası’nda çektiği fotoğraflar, Japon mimarisi ile modern tasarım arasındaki ilişkileri gözler önüne seriyor. Edward Steichen ve Arthur Drexler, MoMa’da Japon mimarisi sergisi için Ishimoto’yu Japonya’ya gitmesini ve bu konuyu fotoğraflamasını istemişlerdir.
Katsura İmparatorluk Villası, 17. yüzyılda inşa edilmiş bir yazlık saray olup, döneminin mimari tekniklerinin zirvesi olarak kabul edilmektedir. Ishimoto, villada çalışırken, bu geleneksel yapıların modern mimarideki sade ve geometrik anlayışlarla paralellikler taşıdığını fark etmiştir. Ishimoto, Frank Lloyd Wright, Walter Gropius ve Le Corbusier gibi Batılı modern mimarların tasarım ilkelerinin izlerini Katsura’da bulmuştur. Villanın soyut geometrisi, alan kullanımı ve ahşap paneller gibi detaylar, modernizmin köklerinin Japon mimarisinde bulunduğunu ortaya koymaktadır.
Ishimoto’nun bu fotoğrafları, mimarinin güzelliğini belgelemenin ötesinde, Japonya’daki savaş sonrası tasarım anlayışını da etkilemiştir. Kenzo Tange gibi öncü mimarlar, Ishimoto’nun fotoğraflarından ilham alarak, Japon mimarisi ile modernliği birleştiren yeni bir mimari anlayış geliştirmişlerdir. 1960 yılında yayımlanan ‘Japon Mimarisi’nde Gelenek ve Modernlik’ adlı kitap, Ishimoto’nun bu fotoğraflarını ve Kenzo Tange’nin yazılarını içermektedir ve dünya çapında büyük ilgi görmüştür. Sergide ağırlıklı olarak mimari fotoğraflar olsa da plaj, anlar, teneke kutular, Tokyo ve New York sokak sahneleri gibi bölümler var ve biz de Ishimoto’nun genel anlamda fotoğrafçılığını anlayıp hayran kalıyoruz.
Sonuç olarak, Ishimoto’nun çalışmaları, Japonya’nın geleneksel estetik değerlerini modern tasarım dünyasına taşımış ve hem Japon mimarisinde hem de fotoğraf sanatında yeni bir çağ başlatmıştır. Le Bal’daki sergi, sadece bir retrospektif değil, aynı zamanda Ishimoto’nun Chicago ve Tokyo arasında geçirdiği savaş sonrası yıllarını ele alan fotoğrafları da sergilemektedir. Serginin ana teması, hayatın geçiciliğidir. Ishimoto’nun özellikle ‘Toki’ adlı serisi, insanın doğayla olan ilişkisini ve zamanın kaçınılmaz akışını göstermektedir. Eriyen karlar üzerinde kalan ayak izleri, doğanın geçici güzelliklerini anlatan yapraklar ve zamanla asfalta karışan teneke kutular gibi imgelerle, bu geçicilik duygusunu işlerken, aynı zamanda Budist felsefesinden esinlenmiştir. Budist felsefe ve zamanın akıcılığı arasındaki ilişki, Budizm’in temel öğretilerinde, özellikle de “anlık değişim” ve “geçicilik” (anicca) kavramlarında yatmaktadır. Budizm, var olan her şeyin sürekli değişim halinde olduğunu ve hiçbir şeyin kalıcı olmadığını savunur.
Ishimoto’nun fotoğrafçılığı, teknik açıdan da dikkat çekicidir. Tokyo’nun 23 özel semtinden biri olan Shibuya gibi kalabalık yerlerde çektiği bulanık figürler, bir taraftan hareketli görünürken diğer taraftan da insanın geçici olduğunu anlatmaya çalışır. Ishimoto’nun tarzını “geometri ve insani tesadüflerin” bir araya gelmesi olarak tanımlayabiliriz. Bir yandan modern mimarinin soyut yapısını, diğer yandan yaşamın rastlantısal ve kontrol edilemez yönlerini bir arada bulundurur. Aaron Siskind’in dediği gibi, Ishimoto “dünyanın nasıl göründüğünden, dünyada ne gördüğüm ve bunun ne anlama geldiğine” doğru bir dönüşüm yaratmıştır.
Son olarak, mimar Arata Isozaki’nin sözleriyle, “Ishimoto, modern Japonya’yı şekillendiren iki kişiden biridir. Noguchi heykelde, Ishimoto fotoğrafta başı çekenlerdir.” Callahan, Ishimoto’ya detaylara takıntılı bir çalışma disiplini kazandırmış ve kontrast baskı tekniklerini tanıtmıştır. Siskind ise soyut dışavurumculuktan etkilenmiş bir yaklaşım sunarak, hem grafiksel hem de belgesel bir tarzın nasıl harmanlanabileceğini öğretmiştir. Erken dönemde, Edward Steichen’in dikkatini çekerek, MoMA’daki ‘The Family of Man’ sergisinde yer almıştır. Ishimoto’nun fotoğrafları, güçlü bir görsel dilin ve kültürel sentezin nasıl mümkün olabileceğini göstermektedir. Fotoğrafçılığı, hem teknik hem de sanatsal açıdan değerlidir. Japon fotoğrafçılığını tanımak isteyen her fotoğrafçının Daido Moriyama, Araki, Masahisa Fukase ve Nobuaki Nakamura’yı ve mutlaka Ishimoto’yu incelemesi gerektiğini düşünüyorum. Paris’e yolu düşen fotoğraf severler de mutlaka LE BAL’e bir uğrasınlar, illaki önemli bir fotoğraf sergisiyle karşılaşacaklar. Ayrıca zengin kitapçısında da birbirinden güzel fotoğraf kitaplarını karıştırmayı da ihmal etmesinler.

Kış geldi, beraberinde mevsim hastalıklarını da getirdi. Aşılar olunmaya başlandı. Covid yeniden hatırlandı.

COVID-19 pandemisi, sağlık dünyasında sadece solunum sistemi üzerine değil, aynı zamanda dolaşım sistemi üzerine de derin etkiler bırakan bir kriz olarak karşımıza çıkmıştı. Covid  hastalığı ö zellikle pıhtılaşma sorunları, hastalığın akut döneminde ve sonrasında hayatı tehdit eden ciddi komplikasyonlara yol açabilmektedir. Ancak, bu risklere karşı alacağımız bireysel ve tıbbi önlemlerle kendimizi korumak mümkündür.

COVID-19 sürecinde bedenin uzun süre hareketsiz kalması, kan dolaşımını olumsuz etkileyerek pıhtılaşma riskini artırabilir. Bu nedenle, özellikle evde ya da hastanede geçirilen izole dönemlerde bile, basit bacak hareketleri veya yatakta yapılabilecek küçük egzersizlerle dolaşımı desteklemek hayati bir öneme sahiptir. Unutulmamalıdır ki, kanın sürekli hareket halinde olması, damarlarımızın sağlığını koruyan en temel unsurlardan biridir.

Beslenme alışkanlıklarımız da bu süreçte büyük bir rol oynar. Omega-3 yağ asitleri bakımından zengin besinler, taze sebzeler ve meyveler hem bağışıklığı destekler hem de iltihaplanmayı azaltır. Sigara ve alkol gibi alışkanlıklardan uzak durmak ise, damar yapısını ve kanın akışkanlığını koruma açısından kritik bir önlemdir. Bunun yanı sıra, yeterli miktarda su tüketmek, kanın yoğunlaşmasını engelleyerek dolaşımı düzenler.

COVID-19 sırasında doktor kontrolünde kan sulandırıcı ilaç kullanımı da gerekebilir. Ancak bu, bireysel kararlarla değil, tıbbi değerlendirme sonucunda alınması gereken bir önlemdir. Özellikle önceden kalp hastalığı, diyabet, obezite veya pıhtılaşma bozuklukları gibi risk faktörlerine sahipseniz, bu durumu doktorunuzla paylaşmanız önemlidir.

Hastalığın akut dönemini atlattıktan sonra bile risklerin tamamen sona ermediğini bilmek gerekir. COVID-19 sonrası birkaç hafta boyunca pıhtılaşma riski devam edebilir. Bu dönemde, nefes darlığı, göğüs ağrısı veya bacaklarda şişlik gibi belirtiler göz ardı edilmemelidir. Erken müdahale, hayati komplikasyonların önlenmesinde belirleyici olabilir.

Ayrıca, bağışıklık sistemini desteklemek, COVID-19’un neden olduğu iltihaplanmayla mücadelede güçlü bir zemin hazırlar. D vitamini, C vitamini ve çinko gibi takviyeler, bağışıklığın güçlenmesine katkı sağlayabilir. Bu süreçte, bedenimizin yalnızca fiziksel değil, psikolojik ihtiyaçlarını da göz önünde bulundurmak gerekir. Sağlıklı bir beden, dingin bir zihnin ve dengeli bir yaşamın üzerinde yükselir.

Son olarak, COVID-19 aşısı, sadece hastalığın şiddetini azaltmakla kalmaz, aynı zamanda pıhtılaşma riskini de düşürerek koruyucu bir kalkan işlevi görür. Ancak aşının sağladığı bu avantaj, bireysel önlemlerle desteklenmediğinde tek başına yeterli olmayabilir. Sağlığımızın tüm yönlerini kapsayan bir yaklaşım benimsemek, hem kendimizi hem de sevdiklerimizi korumanın anahtarıdır.