Autrefoıs Le Vın

À l’époque de la Rome Antique, on raconte que Romulus et Rémus furent nourris par le lait d’une louve. À cette période, boire du vin était un privilège exclusivement masculin. Les hommes avaient même le droit de divorcer s’ils surprenaient leurs épouses en train de boire. Heureusement, cette pratique sexiste a été abandonnée avec le temps, et Bacchus fut célébré, permettant au vin de se démocratiser.

Le vin consommé alors diffère grandement de celui d’aujourd’hui. Les Romains préféraient le vin blanc et ne cultivaient pas de raisins noirs. Ils avaient une prédilection pour une variété nommée Falerne, originaire de la région du Vésuve. Les esclaves étaient chargés de la récolte et du broyage des raisins, dont le jus était recueilli dans de grands vases en terre appelés Dolia. Contrairement à la fermentation naturelle moderne, les Romains y ajoutaient divers ingrédients : coings, fleurs d’iris, petits pois, résine, safran, cannelle pour parfumer le vin, plâtre ou sel pour en augmenter l’acidité, et même de la poudre de marbre pour la réduire. Après 36 jours de fermentation, les vases étaient nettoyés des impuretés en surface avant le vieillissement du vin.

Les Français ont réussi à perfectionner ce processus de vieillissement au XVIIIe siècle, avec l’utilisation des bouteilles en verre. Toutefois, la qualité du vin fourni aux soldats durant la Première Guerre Mondiale était loin d’être exceptionnelle. La ration journalière, passée de 25 cm3 à demi-litre, consistait souvent en un vin dilué, parfois proche du vinaigre.

Depuis, la viniculture a considérablement progressé. Fini le temps où l’on ajoutait des ingrédients aléatoires pour parfumer le vin ; aujourd’hui, seuls les sulfites sont ajoutés pour empêcher la prolifération des microbes. Les contrôles de qualité sont stricts et mentionner les additifs d’antan suscite souvent l’incrédulité.

Malgré ces changements dans les additifs, notre affection pour le vin reste constante. Comme l’exprimait le grand poète du XXe siècle, W.B. Yeats : « Le vin se boit par la bouche et l’amour se boit par les yeux ; c’est tout ce que nous saurons avant de vieillir et de mourir ». L’exactitude de cette affirmation, comme le suggère Yeats, est laissée à votre appréciation. Si, comme il le décrit, vous soupirez en regardant votre bien-aimé tout en portant un verre de vin à vos lèvres, il n’est pas difficile de lui donner raison.

Les vıns de Toscane

Nous avons eu le privilège de deguster les vins de  Toscane, cette région emblématique des vins légendaires, guidés par Mehmet Yalçın, auteur des livres « Le Vin de A à Z » et « Le Whisky de A à Z », et directeur de publication du magazine Gusto. C’est dans cette région que sont produits certains des meilleurs vins d’Italie, pays qui est le plus grand producteur de vin au monde. Là, nous avons eu l’honneur de goûter un Barolo, vin aux saveurs complexes et envoûtantes, ainsi qu’un célèbre Nero D’Avola de Sicile et un mythique Chianti Toscan, dont les origines remontent au XIIIe siècle.

Lors de cette dégustation, nous avons découvert des arômes de violette, de chocolat, de prune, de truffe et de tabac. L’année 1998 s’est révélée être un millésime exceptionnel pour le Barolo. Nous avons rendu à César ce qui était à César…

Ertuğrul Özkök, chroniqueur pour le journal Hürriyet, a comparé dans l’un de ses articles un vin rouge à « la beauté de Monica Bellucci ». Nous avons pensé que ce vin ne pouvait être autre que le Barolo, bien qu’il y ait une petite chance qu’il s’agisse du Barbaresco, produit dans le village voisin, et qui partage avec le Barolo la fierté de l’Italie.

Le Barolo est élaboré à partir de raisins Nebbiolo. Ce vin, d’un rouge profond et à la texture veloutée, se distingue par son bouquet riche et sa longue persistance en bouche. Une acidité solide complète sa densité fruitée exceptionnelle. Le Barolo, produit depuis les années 1800, est consommé après trois ans (Standard Barolo) ou quatre ans (Riserva Barolo), selon la dureté du terroir. Durant la dernière année de cette période, le vin repose en bouteille, après avoir vieilli en fût. Des lois précises régissent cette période de vieillissement, avec un taux d’alcool de 13 %. Certains Barolo se distinguent par des senteurs florales de violette ou de rose, tandis que d’autres offrent des saveurs plus fruitées.

Le vin que nous avons dégusté avait déjà trois ans lors de sa mise en marché. Ce Barolo, aussi séduisant que Monica Belluci, avait sept ans mais aurait pu vieillir encore 15 à 20 ans en cave. Jusqu’aux années 1970, ces vins étaient élaborés selon des méthodes traditionnelles, mais par la suite, diverses approches ont été explorées dans le but de produire des vins consommables plus jeunes. Les vignerons italiens ont brillamment réussi ce pari. Qu’il s’agisse de méthodes traditionnelles ou modernes, le Barolo demeure un vin robuste et complexe, réservant d’agréables surprises aux connaisseurs. Quant au Barbaresco, issu des vignes du village voisin, il séduit par son élégance, sa belle acidité, ses saveurs tanniques denses agrémentées de notes de violette, offrant ainsi des moments inoubliables. Tout comme le Barolo, le Barbaresco est élaboré à partir de raisins Nebbiolo, bien qu’il soit moins ancien.

En ce qui concerne le vin le plus répandu en Toscane, c’est le Chianti. Jadis servi dans des bouteilles nommées « Fiascos », entourées d’un panier d’osier et ornées du symbole du coq, le Chianti a évolué. Aujourd’hui, sans son panier d’osier, il s’efforce de conquérir une place de choix sur les tables du monde. Ce vin est produit à partir de raisins Sangiovese et Canaiolo, et est soumis aux strictes règles de qualité de la DOCG (Denominazione di Origine Controllata e Garantita). Bien que ces règles aient pour but d’améliorer la qualité du vin, tout écart entraîne la perte de l’appellation régionale. Ainsi, en dépit de la production de vins de qualité supérieure, les vignerons ne peuvent les nommer Chianti. D’où l’émergence de nouvelles appellations telles que l’IGT (Indicazione Geografica Tipica) Toscana. Et finalement, les Super Tuscans, véritables super-héros du monde viticole, font leur apparition, ravissant les palais des amateurs de vin. Si vous visitez la Toscane, goûtez à ces vins accompagnant les plats locaux et savourez votre chance

.

Le Sylvaner; la beauté vert claire

Le Sylvaner; la beauté vert claire

 

Mehmet Ömür

 

Le Sylvaner, originaire des rivages du Danube en Autriche, a été apprivoisé par l’homme et occupe désormais une place de choix dans l’univers des vins et des cépages.

Jadis cultivé en grande quantité en Allemagne, le Sylvaner a subi l’influence des tendances nouvelles, devenant ainsi objet d’expérimentations. Son avenir semble marqué par une évolution notable : le Müller-Thurgau, fruit de son union avec le Riesling, connaît un succès grandissant et pourrait éclipser le Sylvaner. Déjà bien accueilli par les amateurs de vin, le Müller-Thurgau a su se frayer un chemin jusqu’à leurs caves. Toutefois, les producteurs traditionnels continuent de cultiver le Sylvaner avec ferveur, suggérant une période de transition dans le monde viticole.

Le Sylvaner a trouvé sa terre d’élection en Allemagne, en Alsace (France), en Suisse, dans le nord de l’Italie, en Californie (États-Unis) et au Chili. Ce cépage précoce apprécie un climat doux et se prête volontiers à l’expérimentation. Les vignerons allemands, observant cette caractéristique, ont développé des variétés telles que le Bacchus, l’Ehrenfelser et l’Optima.

La variante la plus célèbre est le Grüner (vert) Sylvaner, tandis que son frère, le Blauer (bleu), reste plus discret. Le Blauer Sylvaner, véritable aristocrate parmi les raisins, est difficile à cultiver. Entouré de mystère, il semble préférer rester en retrait des projecteurs.

En général, le Sylvaner donne naissance à un vin léger et tendre, caractérisé par une acidité notable. Sec de nature, il peut également être transformé en vin doux par une vendange tardive. Son bouquet évoque des notes florales, terrestres, de miel et une légère touche épicée. Comparé au Riesling, le Sylvaner présente une acidité moindre et un corps plus charnu.

En termes d’accords mets-vins, le Sylvaner accompagne parfaitement les viandes froides, la viande blanche, le poisson, les pâtes et le riz. Compte tenu de sa légèreté, il est préférable de l’associer à des plats peu épicés. C’est un vin qui n’apprécie guère l’attente.Sylvaner;

Croıre en l’exıstence de Dıeu..

Croire en l’existence de Dieu..

 

Mehmet Ömür

 

 

Cette nuit, j’ai de nouveau cru Croire . Comment ne pas y croire après avoir savouré un Château d’Yquem de 1985 ? Une telle merveille, presque magique, peut transformer quiconque en poète, en peintre, ou en amoureux passionné à l’instar de Majnoun. Le Château d’Yquem, se répandant du verre au palais, réchauffe l’âme, libère la parole et transporte vers des mondes insoupçonnés. Les qualités de ce vin, perfectionné depuis douze générations, sont inépuisables. Ces terres bénies et ces raisins divins, associés à des techniques viticoles d’exception, de récolte et de production très spécifiques, ont donné naissance à une variété de vin supérieure. Grâce à la pourriture noble, le Botrytis Cinerea, et à la rosée du matin, les raisins mourants se transforment en gouttes d’or. Pour saisir pleinement la magie du Château d’Yquem, il faut en laisser quelques gouttes fondre sur la langue, les faire tournoyer dans la bouche, et les imprégner dans les papilles gustatives. Le moment idéal pour déguster ce nectar peut être une célébration particulière – un anniversaire, un anniversaire de mariage, ou un instant intime où l’on tient la main de son aimé(e) – ou peut-être, comme dans le film “Sideways”, un moment ordinaire où l’on prend conscience de la fugacité de la vie et de notre propre valeur. Mais notre souhait le plus cher est que nul ne quitte ce monde sans avoir goûté à un Château d’Yquem.

Dans l’histoire de ce vin désormais légendaire se mêlent une famille profondément enracinée, un héritage séculaire de quatre cents ans, des personnages hauts en couleur, et une suite d’événements captivants. En 1453, alors que Mehmet II conquisait Istanbul, le roi de France Charles VII arrachait ces modestes vignobles des mains des Anglais. Ainsi, ce vin aurait pu être anglais.

Le Château d’Yquem, semblable en apparence à tous les vins doux du monde, se distingue néanmoins par un élément crucial : le champignon Botrytis Cinerea, qui, tel un cauchemar bienfaisant, s’abat sur la vigne dans des conditions météorologiques très particulières. Si le climat, la sécheresse et l’humidité s’allient parfaitement, il en résulte des vins aux saveurs inoubliables. Contrairement à la pratique habituelle, les raisins du Château d’Yquem ne sont pas cueillis en grappes mais sélectionnés et récoltés un à un, lorsque chaque grain atteint son apogée de dessiccation. Ce processus méticuleux se poursuit pendant des mois, bien au-delà de la saison des vendanges, parfois jusqu’en hiver.

Une fois récoltés, ces raisins précieux sont immédiatement pressés et transférés dans de nouveaux fûts pour y fermenter. En raison de leur haute teneur en sucre, la fermentation est rapide, transformant le jus en alcool sur une période pouvant s’étendre jusqu’à six semaines. La fermentation cesse lorsque le taux d’alcool atteint 13,5 degrés, laissant encore environ 125g/l de sucre. Ce sucre résiduel, c’est la liqueur d’Yquem. Le vin ainsi élaboré ne rejoint ses bouteilles qu’après avoir vécu quatre printemps, comme s’il désirait demeurer dans ce lieu qu’il chérit tant.

Le Château d’Yquem est un vin de Bordeaux extraordinaire et sans égal. Avec sa robe dorée, son corps voluptueux et ses arômes de miel, de chêne, de fleurs, de fruits tropicaux, ce vin doux, parfait compagnon des desserts, a été couronné du titre Grand Premier Cru lors du classement de 1855, honneur rarement accordé aux vins même les plus légendaires.

Il aspire à laisser une empreinte, à rendre les hommes heureux, et à perdurer des années dans ce monde pour en jouir pleinement. Même en vieillissant, il ne perd rien de sa force. Et même si sa dégustation nous fait perdre la raison et nous inspire des poèmes, lui ne perd rien de sa splendeur. Il témoigne de l’existence de Dieu avec toute sa majesté, ne nous laissant d’autre choix que de le vénérer.

 

Yapay Zeka Atom bombasından daha mı tehlikeli?; Transhümanizm nedir?

Yapay Zeka Atom bombasından daha mı tehlikeli? Transhümanizm..

Mehmet Ömür

Bu sorunun kesin cevabını vermek şu an itibariyle mümkün görünmüyor. Transhümanizm, insan durumunu geliştirmek ve iyileştirmek amacıyla teknolojinin ve bilimin kullanılması fikrini merkezine alan bir düşünce akımıdır. Bu akım, genetik mühendisliği, biyoteknoloji, yapay zeka ve nöroteknoloji gibi alanlarda yapılan ilerlemelerin insanların fiziksel ve zihinsel yeteneklerini geliştirebileceğini savunur. Transhümanistler, yaşam süresinin uzatılması, hastalıkların ortadan kaldırılması, insan zekasının ve duyusal algının geliştirilmesi gibi konulara odaklanırlar.

Transhümanizmin temel amacı, insanların mevcut biyolojik sınırlamalarını aşarak daha fazla özgürlüğe, sağlığa ve genel anlamda yaşam kalitesine ulaşmalarını sağlamaktır. Bu düşünce akımı, etik ve felsefi soruları da beraberinde getirir. Transhümanizmin eleştirmenleri, bu tür teknolojik gelişmelerin insanlığın temel doğasını ve toplumsal eşitliği tehdit edebileceğini savunurken, destekçileri insan yaşamının iyileştirilmesinin önemli fırsatlar sunduğunu vurgularlar.

Atom bombasının tahrip edici etkisi ile günümüz teknolojik gelişmeleri arasında bir paralellik kurmak olası. Michel Onfray ve Eric Zemmour arasındaki münazara şeklindeki bir tartışmada, kültürel değişim yerine teknolojik ilerlemelerle yönlendirilen ‘transhüman’ bir çağın başlangıcını görüyoruz.

Michel Onfray ve Eric Zemmour arasında 2021 yılı sonlarındaki tartışma, her iki düşünürün de birçok inancı paylaşmalarına rağmen, Zemmour’un radikal tutumunun, gereken nüansı sağlama konusunda bir engel oluşturduğu bir etkileşimdi​​. Bu durum, Onfray’ın, Zemmour ile ortak bazı fikirleri paylaşmasına rağmen (kısaca; egemenlikçilik, cumhuriyetin kaybedilen bölgeleri ve İslamcılığın yükselişi gibi konular) ve onun parlaklığından etkilenmesine rağmen, Zemmour’un düşüncelerinin radikal bir biçimde sabitlendiğini fark etmesiyle herhangi bir sonuca ulaşamadı.

Bu tartışma, iki entelektüelin fikirlerinin çarpışması açısından önemli olsa da, anlamlı bir diyalogdan ziyade, farklılıkların ve karşıt görüşlerin öne çıktığı bir etkileşim oldu.

Kaliforniyalı transhümanistlerin hayallerinde insan nöronlarıyla YZ’yi birleştirme gibi hedefler vardır. Bazıları ise sanal gerçeklikler yaratma ve zenginler için ölümsüzlüğe ulaşma gibi iddialı hayalleri de akıllarından geçirmiyor değiller. İnsanlığın dünyamızı anlama ve bilgi birikimimizi ilerletme arzusu da bu hayallere dahil. Atom bombasının “babası” olarak bilinen Robert Oppenheimer bilinir. Oppenheimer’in bilimsel keşfin ahlaki sorumlulukları hakkında çok çelişkili duyguları vardır. O da başka bir yazının konusu olsun diye düşünüyorum ama buna rağmen bu konuyla ilgili bir dip notu aşağıya koyuyorum.

Transhümanizmin etik ve varoluşsal zorluklarını anlamak çok kolay.  İnsanlığın, atom bombasının yaratıldığı zamanki gibi, radikal bir şekilde insan varoluşunu ve ahlakını yeniden tanımlayabilecek bir dönemeçte olduğunu düşünülebilir.

Teknolojik ilerlemelerin olası sonuçları ve etkileri hakkında halkı bilgilendirmek gerekir diye düşünüyorum. Bence insanlığın şu anda  izlediği yol atom bombasının atıldığı dönemdeki gibi tehlikeli bir yol. Bunun farkına varmak ve yanlış yollara sapmamak adına tartışmak şarttır. Yapay zekanın insan hayatını kolaylaştıran yönleri dışında tehlikeli olabilecek taraflarını da göz ardı etmemek gerekir. Bu konudaki tartışmaları genişletebilecek ikinci bir dip da yine aşağıda eklidir.

 

PS1:

Robert Oppenheimer, atom bombasının baş mimarı olarak bilinir ve bilimsel keşfin ahlaki sorumlulukları hakkında çelişkili duyguları yaşamış bir bilim insanıdır. Bu çelişkili duygular, özellikle Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombalarının atılmasının ardından daha belirgin hale gelmiştir. Oppenheimer’ın bu konudaki duygularını anlamak için, onun kariyerindeki ve hayatındaki bazı önemli noktalara bakmak faydalı olacaktır:

  1. Bilimsel Başarı ve Savaşın Gerçekleri: Oppenheimer, Manhattan Projesi’nin bilimsel lideri olarak atom bombasının geliştirilmesinde önemli bir rol oynamıştır. Bu, olağanüstü bir bilimsel başarıydı, ancak aynı zamanda savaşın yıkıcı sonuçlarını da beraberinde getirdi. Bombanın kullanılmasının ardından yaşanan insan kayıpları ve yıkım, Oppenheimer’da derin bir pişmanlık ve ahlaki ikilem yaratmıştır.
  2. “Ben ölümün tanrısıyım” Sözü: Ünlü bir anekdotta, Oppenheimer’ın Bhagavad Gita’dan bir alıntı yaparak “Şimdi ben ölümün tanrısıyım, dünyaları yıkan” dediği belirtilir. Bu, onun yarattığı silahın gücünün farkında oluşunu ve bu gücün ahlaki sonuçlarını derinden hissettiğini gösterir.
  3. Sonraki Yaşamı ve Nükleer Silahlar Konusundaki Tutumu: Savaş sonrası dönemde, Oppenheimer nükleer silahların kontrolü ve sınırlanması konusunda önemli bir savunucu haline gelmiştir. Bu, onun bilimsel araştırmaların ahlaki ve insani sonuçları üzerine yoğun bir şekilde düşündüğünü gösterir.
  4. Hükümetle İlişkiler ve Siyasi Görüşleri: Oppenheimer’ın savaş sonrası yıllarda ABD hükümeti ile ilişkileri gerginleşmiştir. Özellikle nükleer silahlanma yarışında daha ılımlı bir yaklaşımı savunması ve bazı siyasi görüşleri nedeniyle eleştirilere maruz kalmıştır.

Oppenheimer’ın bu çelişkili duyguları, bilimin insanlık üzerindeki etkilerini düşünen her bilim insanı için önemli bir ders niteliğindedir. Bilimin harika keşifler yapabilme gücüne karşılık, bu keşiflerin ahlaki ve etik sonuçları üzerine derin bir öz eleştiri ve sorumluluk duygusu gerektirir.

 

PS2:

Son zamanlardaki bir çok gelişmeler ve müdahaleler, insanlığın geleceğini etkileyecek önemli konuları temsil ediyor. Bu konuların etkileri karmaşık ve çok yönlüdür ve gelecek nesilleri büyük ölçüde etkileme potansiyeline sahiptir. İşte bazı olası etkiler:

  1. Sağlık ve Biyoteknoloji: CRISPR-Cas9 gibi genetik düzenleme teknolojileri, genetik hastalıkların tedavisinde büyük umutlar sunsa da, etik ve güvenlik sorunlarına yol açabilir. Genetik mühendislik, insan vücudu üzerinde potansiyel olarak kalıcı etkilere sahip olabilir. Bu teknolojilerin nasıl kullanılacağı ve düzenlenecek genetik kodun hangi amaçlarla değiştirileceği önemli bir tartışma konusudur.
  2. Yapay Zeka ve Endüstri 4.0: Otomasyon, yapay zeka ve endüstri 4.0, iş dünyasını ve işgücünü kökten değiştirebilir. Daha fazla iş otomasyonu, bazı sektörlerde iş kaybına yol açabilir, ancak yeni iş fırsatları ve verimlilik artışları da getirebilir. Bu teknolojilerin eğitim, beceri geliştirme ve işgücü hazırlığı gereksinimlerini değiştireceği önemli bir konudur.
  3. Metaverse: Sanal dünya ve metaverse kavramları, sosyal etkileşimleri ve eğlenceyi dönüştürebilir. İnsanların daha fazla zamanlarını sanal dünyalarda geçirmesi, fiziksel dünya ile sanal dünya arasında dengeyi zorlayabilir. Bu, insan ilişkileri, zihinsel sağlık ve toplumsal dinamikler üzerinde etkiler yaratabilir.
  4. Transhümanizm: Transhümanizm, insanların biyolojik sınırlarını aşma amacını taşıyan bir felsefi yaklaşımdır. Bu, insanların ömrünü uzatma, zihinsel kapasitelerini artırma ve fiziksel yeteneklerini geliştirme potansiyelini içerir. Ancak bu tür gelişmeler, eşitsizlikleri derinleştirebilir ve etik sorunlar yaratabilir.
  5. Küresel ve Dijital Dönüşüm: Küreselleşme ve dijital dönüşüm, dünya ekonomisini ve kültürel dinamikleri büyük ölçüde değiştirebilir. Bu, işbirliği ve rekabetin yeni biçimlerini ortaya çıkarabilir ve toplumsal dengeleri etkileyebilir.

Tüm bu gelişmeler ve müdahaleler, toplumların bu yeni gerçekliklere nasıl uyum sağlayacakları, etik kuralları nasıl belirleyecekleri ve bu teknolojileri nasıl kullanacakları konularında önemli soruları gündeme getiriyor. Gelecek nesillerin etkilenmemesi düşünülemez nedenle bu konuların dikkatlice düşünülmesi ve tartışılması gerekmektedir. Bilim, teknoloji ve toplum arasındaki dengeyi koruma çabaları, bu gelişmelerin daha olumlu sonuçlar doğurmasına yardımcı olabilir.bu nedenle bu konuların dikkatlice düşünülmesi ve tartışılması gerekmektedir. Bilim, teknoloji ve toplum arasındaki dengeyi koruma çabaları, bu gelişmelerin daha olumlu sonuçlar doğurmasına yardımcı olabilir.

 

,

Bu Yazıyı Yapay Zeka Yazdı…

Bu Yazıyı Yapay Zeka Yazıdı…

 

Mehmet Ömür

 

Bu başlığı önümüzdeki dönemde çok göreceğimizi düşünüyorum.

Bu filmi yapay zeka yaptı. Bu fotoğrafı yapay zeka oluşturdu. Bu animasyonu yapay zeka yarattı ve benzerleri.

Kedisini dürüst olarak ilan etmek isteyen tüm yazarlar bu başlığı kullanmasalar bile dip not olarak bunu yazacaklardır.

Yapay zekayı yazılarımızı hazırlarken kullanmamız budan böyle doğal olacağından ben de bu yazımda ChatGPT yi kullandım Bu yazımın değerini düşürdü mü? Evet düşürdü. Bu yazı benim kalemimden dökülmemiş ve ruhumdan çıkmamış oldu. Ne oldu? Değeri düşük bir yazı oldu. Peki yararı düşük mü ? Hiç sanmıyorum. Hikaye anlatımı günümüzde hayati konulardan biri olarak karşımızda. İnsanlar hikayeler dinlemeye, hikayeleri sinemalarda seyretmeye bayılıyorlar ama onları yazmak yetenek ve çok çalışma istiyor. Bunu yapabilenler ise okuyanların binde biri.

Hikayeninin önemi konusunda küçük bir örnek verecek olursak, yazar J.K.Rowling, genç büyücü Harry Potter ile arkadaşlarının maceralarını anlatan 6 kitap  yazdı. Kitaplar, 80 dile çevrildi ve yaklaşık 500  milyon satarak 8 Milyar dolar kazandı.

Dolayısı ile ChatGPT kullanarak hikaye yazmanın püf noktalarıyla  ilgili bir hikaye olmasa da yazı yazmak bence yararlıdır. Değeri düşük yararı yüksek bir yazı. Buyrun buradan yakın.

Dramatik yapı modeli Freytag Piramidi’ne dayanan bir hikaye anlatım yöntemidir. Bu yöntem, özellikle sınav koşullarında, öğrencilerin hikayelerini verimli ve yaratıcı bir şekilde yapılandırmalarına yardımcı olması açısından eğitim ortamlarında son derece faydalıdır. Yöntemin aşamaları şu şekildedir:

  1. Giriş (Exposition): Bu aşama hikayenin sahnesini kurar. Karakterleri, mekanı ve başlangıç durumunu tanıtır.
  2. Yükselen Aksiyon: Girişten sonra, bu aşama karakterler için artan zorluklar ve karmaşıklıklarla hikayenin gelişimini içerir.
  3. Doruk Noktası (Climax): Hikayenin dönüm noktasıdır, burada gerilim ve çatışma zirveye ulaşır.
  4. Düşen Aksiyon: Doruk noktasından sonra, bu aşama çözüme doğru giden olayların gelişimini içerir. Son bir gerilim unsuru içerebilir.
  5. Çözüm (Resolution/Dénouement): Bu son aşama, hikayenin çatışmalarını ve karmaşıklıklarını çözerek anlatıya bir son verir.

Bu yapının kullanımını Külkedisi hikayesi üzerinden açıklamakta ve “Saklanacak Yer Yok” başlıklı bir örnek ile bu beş aşamayı göstermektedir:

  • Giriş: Ana karakter, birisinin evine girdiğine inanarak bir dolapta saklanmaktadır.
  • Yükselen Aksiyon: Karakter, saklandığı adımları duyar ve paniği artar.
  • Doruk Noktası: Karakter, dolaptan çıkarak kaçma adrenaliyle hareket eder.
  • Düşen Aksiyon: Karakter, daha fazla ses ve adım sesleri duyar ve evde hırsızlar olduğunu düşünür.
  • Çözüm: Aslında evde kardeşinin sürpriz bir partisi düzenlenmektedir. Karakter, hem rahatlar hem de biraz kızgındır çünkü sürprizden haberi olmamıştır.

Bu 5-Nokta Anlatı yapısı, öğrencilere sınav koşullarında iyi yapılandırılmış bir hikaye oluşturmada yardımcı olmanın yanı sıra, hikaye anlatımlarını zenginleştirecek duyusal detaylar eklemeleri için de teşvik eder. Freytag’ın modeli, hikaye yapılandırması öğretiminde uyarlanabilir ve etkili bir yöntem olarak karşımıza çıkar, hikaye yazımında mantıklı ve yaratıcı bir iskelet görevi görür.

 

Felsefi Çerezler 2; Nietzsche ne dedi?

Friedrich Nietzsche’nin Apollon ve Dionysos kavramları üzerinden sanat, müzik ve trajedi anlayışı önemlidir. Nietzsche, bu iki Yunan tanrısını kullanarak insan varoluşunun ve sanatsal ifadenin iki temel yönünü açıklar: Apolloncu yön, düzen, ölçü ve bireyselleşmeyi temsil ederken; Dionysosçu yön ise yaşama bağlılığı, coşkunluğu ve çoğulculuğu ifade eder.

İnsanın varoluşsal acı ve sevincini sanat ve müzik aracılığıyla nasıl ifade ettiği ve düzenlediği üzerinde düşünülmesi ana konulardan biridir. Apolloncu ve Dionysosçu yaklaşımların birliği, insanın gerçekliği ve varoluşun sürecini anlamasına yardımcı olur. Ayrıca, Lir’in Apolloncu, Üflemeli çalgılar ise Dionysosçudur .

Yunan Tragedyası, trajik korodan doğmuş ve kültür tarihinde önemli bir yer tutmuştur. Nietzsche, trajedinin, bireyin çevresiyle olan çatışmasını ve bu çatışma sonucunda yaşanan maddi ya da manevi yok oluşu ele alır. Tragedya, kahramanın yükselişi, doruğa ulaşması ve sonrasında yaşadığı düşüşü içerir. Bu süreçte, kahramanın yaşadığı deneyimler ve içsel dönüşümler ön plana çıkar.

Trajik kahramanın yükselişi ve düşüşü, roller coaster metaforu ile açıklana bilir. Kahramanın yükselişi sırasında yaşadığı coşku ve sonrasında karşılaştığı trajik gerçeklik, onun varoluşsal dönüşümünü simgeler. Bu dönüşüm, kahramanın yaşamın acı gerçekleriyle yüzleşmesi ve bu süreçte

Varoluşsal sancı, bireyin hayatındaki anlamı, değeri ve özgürlüğü sorgulamasıyla ortaya çıkabilir. Bu durum, genellikle kişinin kendini yalnız, izole ve anlamsız hissetmesine yol açabilir. Varoluşçu düşünürler arasında bu konuyu ele alan önemli isimler arasında Søren Kierkegaard, Friedrich Nietzsche, Jean-Paul Sartre ve Albert Camus bulunmaktadır.

Bu tür bir sancı, kişinin varoluşsal krizler yaşamasına ve hayatının anlamını yeniden değerlendirmesine neden olabilir. Bazen bu süreç, kişisel büyüme ve kendini keşfetme yolculuğuna dönüşebilirken, bazen de yoğun kaygı ve depresyona yol açabilir. Varoluşsal sancının üstesinden gelmek için bireyler genellikle felsefi veya psikolojik danışmanlık arayışına girebilirler ve sanatın önemini kavramalarıyla rahata ererler.

Son olarak, Aias’ın trajedisinden bahsetmek gerekir. Aias’ın yaşadığı yükseliş, kibir ve sonrasında yaşadığı düşüş, trajedinin temel unsurlarını yansıtır. Aias’ın hikayesi, insanın kendi içsel çatışmaları ve dış dünyayla olan ilişkisi üzerinden trajedinin evrensel boyutlarını ortaya koyar.

Nietzsche’nin sanat, müzik ve trajedi üzerine düşüncelerini derinlemesine ele aldığımızda, insan varoluşunun bu unsurlarla olan karmaşık ilişkisini ortaya çıkar.

PS1;

“Varoluşsal sancı”, genellikle bireyin varoluşunun anlamı ve amacı üzerine yoğun bir şekilde düşünmesi sonucu yaşadığı duygusal ve zihinsel rahatsızlık durumunu ifade eder. Bu terim, varoluşçu felsefeyle yakından ilişkilidir ve genellikle insanın dünyadaki yerini, yaşamın anlamını ve ölümlülüğü sorgulamasıyla ilgili derin düşünceler ve endişeleri kapsar.

Varoluşsal sancı, bireyin hayatındaki anlamı, değeri ve özgürlüğü sorgulamasıyla ortaya çıkabilir. Bu durum, genellikle kişinin kendini yalnız, izole ve anlamsız hissetmesine yol açabilir. Varoluşçu düşünürler arasında bu konuyu ele alan önemli isimler arasında Søren Kierkegaard, Friedrich Nietzsche, Jean-Paul Sartre ve Albert Camus bulunmaktadır.

Bu tür bir sancı, kişinin varoluşsal krizler yaşamasına ve hayatının anlamını yeniden değerlendirmesine neden olabilir. Bazen bu süreç, kişisel büyüme ve kendini keşfetme yolculuğuna dönüşebilirken, bazen de yoğun kaygı ve depresyona yol açabilir. Varoluşsal sancının üstesinden gelmek için bireyler genellikle felsefi veya psikolojik danışmanlık arayışına girebilirler.

PS2;

Dionysos’un müziği, Yunan mitolojisinde tanrı Dionysos ile ilişkilendirilen müzik türünü ifade eder. Dionysos, şarap, zevk, üzüm hasadı, delilik ve coşku tanrısı olarak bilinir. Bu yüzden onun müziği, genellikle coşkulu, ritmik ve bazen transa geçirici özellikler taşıyan bir müzik olarak düşünülür. Dionysos’a adanan ritüellerde kullanılan müzik, katılımcıları coşku ve trans hallerine sokacak şekilde tasarlanmıştır. Genellikle davullar, flütler ve diğer perküsyon aletleri ile zengin bir ritmik yapıya sahiptir. Dionysos kültünün etkinliklerinde müzik, dans, şiir ve tiyatro gösterileri önemli bir yer tutar. Bu tür müzik ve ritüeller, genellikle özgürlük, doğallık ve duygusal ifadenin sınırlarını zorlayan bir atmosfer yaratır. Dionysos müziği, antik Yunan kültüründe sanatsal ifade ve dini ritüellerin birleştiği bir alan olarak görülür.

PS;

  1. Büyük Aias: Truva Savaşı’nın en güçlü Yunan savaşçılarından biri olarak tanınır. Homeros’un “İlyada” eserinde, Aias, savaşta gösterdiği cesaret ve savaş becerileriyle öne çıkar. Ancak, Achilles’in ölümünden sonra onun silahlarının kimin alacağına dair yapılan yarışmada Odysseus’a kaybeder. Bu durum, Aias’ı derin bir öfke ve deliliğe sürükler. Bu delilik halinde, Yunan ordugahındaki hayvanları öldürdüğüne inanarak, sonunda kendi hayatına kıyar. Aias’ın trajedisi, ahlaki ve kişisel çatışmalarla dolu, onur ve haksızlık temalarını içerir.
  2. Küçük Aias: O da Truva Savaşı’nda savaşmış bir Yunan kahramanıdır. Küçük Aias’ın en bilinen hikayesi, Truva’nın düşüşünden sonra Kassandra’ya yapılan tecavüzle bağlantılıdır. Truva prensesi ve kâhin Kassandra’yı Athena’nın tapınağında tecavüz etmekle suçlanır. Bu olay, tanrıların öfkesine yol açar ve Küçük Aias’ın dönüş yolculuğunda denizde boğulmasıyla sonuçlanır. Küçük Aias’ın trajedisi, Tanrılara karşı işlenen bir suçun ve sonuçlarının öyküsüdür.

PS:”Varoluşsal sancı”  terimi, varoluşçu felsefeyle yakından ilişkilidir ve genellikle insanın dünyadaki yerini, yaşamın anlamını ve ölümlülüğü sorgulamasıyla ilgili derin düşünceler ve endişeleri kapsar.

Nietzche

https://www.academia.edu/50324430/Nietzschede_Apolloncu_Epik_Lirik_ve_Dionysos%C3%A7u_Trajik_Bilgeli%C4%9Fin_%C5%9Eiir_ve_M%C3%BCzik_Ayr%C4%B1m%C4%B1_%C3%9Czerine?email_work_card=title

 

Pompidou Sanat Merkezinde “Corps à corps” fotoğraf sergisi…

Christer Strömholm, « España 164 B », 1958-1959 © Christer Strömholm Estate / Agence Vu’ Marin Karmitz collection Photographic reproduction Florian Kleinefenn

 

 

Mehmet Ömür

 

Fotoğraf tarihine farklı bir bakış…

 

Ulusal Modern Sanat Müzesi ve Fransız koleksiyoncu MarinKarmitz’in özel koleksiyonu gibi olağanüstü iki fotoğraf koleksiyonunu bir araya getiren “Corps à corps” sergisi, insanın fotoğrafla temsiline muhteşem bir bakış açısı sunuyor. 20. ve 21. yüzyılların portre, otoportre, nü ve hatta hümanist fotoğrafçılık gibi klasik çalışma kategorilerinin ötesine geçmek amacıyla fotoğraf tarihinin 120 önemli usta fotoğrafçısı tarafından üretilen 500’den fazla fotoğraf ve belgeyi bizlere sunuyor. Gerçek bir görsel şölen olan, nefes kesici bu serginin küratörünün Julie Jones olduğunu belirtmeliyim. İlk reaksiyonum, ben henüz bebekken açılmış olduğundan gezemediğim Edward Steichen’in 1955 yılında New York’ta düzenlediği ve kitabı, efsane fotoğraf kitapları arasında sayılan “Family of Man” sergisine benzettim. Ben yıllardır böylesi heyecanlandığımı hatırlamıyorum.

 

Bir fotoğraf yolculuğu, çok özel bir sergi olan  ve Türkçeye göğüs göğüse olarak çevrilebilecek “Corps à corps”un altı ay sürmesi planlanmış, 2024 yılının Mart ayının 25. günü sonlanacağını hatırlatmak isterim.

 

Brassaï, Dorothea Lange, Annette Messager, SMITH, Paul Strand, Zanele Muholi gibi bir çpok önemli isimden oluşturulmuş bu sergi; portre, otoportre, nü ve hümanist fotoğraf gibi klasik çalışma kategorilerinin ötesine geçiyor. Sergi, ortak takıntıları ve konulara yaklaşımları gibi sanatçılar arasındaki uyumu da gösteriyor. Bu yakınlaştırmalar bir dönemin tarihindeki  tekniklerine dikkat çektiği gibi, aksi bir şekilde zaman içinde uzak görüşlerin nasıl birbirlerine yaklaştığını gözler önüne seriyorken, fotoğraf tarihine de ışık tutmuş oluyor. Sergide yer alan görseller, aynı zamanda fotoğrafçının  sorumluluğu konusunda bizi düşünmeye de davet ediyor. Örneğin, fotoğraf, kimliklerin görünürlüğüne nasıl katkıda bulunuyor? Bunların cevaplarını da arıyoruz sergide. Ulusal Modern Sanat Müzesi koleksiyonu ile MarinKarmitz koleksiyonu, kökenleri ve doğaları farklı olmasınarağmen burada tamamlayıcı bir rol oynadıklarını da görüyoruz. Kamuya ait bir koleksiyon ile özel birkoleksiyonun, fotoğraf tarihine nasıl baktığını da gözlemliyoruz.

 

Fotoğraf sanatı, 20. yüzyılın başlarından itibaren büyük bir evrim geçirdi ve bu evrimde insan bedeni ve kimliği fotoğrafçılar için önemli bir odak noktası haline geldi. İnsan bedenini yakalamak ve ifade etmek, fotoğrafçılar için büyük bir sanatsal ve duygusal zenginlik sunan bir alan oldu. Özellikle yüz görüntüleri; insanların duygusal ifadelerini, kimliklerini ve ilişkilerini yansıtmada önemli bir araç haline geldi.

 

Fotoğraf, bir kişinin yüzünü yakın çekimde görüntüleyerek insanların özgün kimliklerini ve duygusal durumlarını vurgulamada etkili bir yol sağlar. Bu portreler, bireylerin kendilerini nasıl ifade ettiklerini ve toplumla olan ilişkilerini yansıtmalarına yardımcı olurken, aynı zamanda toplumsal bağlamlardan bağımsız olarak anonim yüzler sunarak resmi çalışmaların konusu haline de gelebilir. Bu da, fotoğrafın hem kişisel hem de toplumsal hikayeleri anlatma gücünü gösterir.

 

Fotoğraf kabinleri, fotoğrafçılık dünyasında ilginç bir yere sahiptir. 1920’lerde Amerika Birleşik Devletleri’nde ortaya çıkan bu otomatik ve ucuz fotoğraflama biçimi, sanatçıları büyüledi. Fotoğraf kabini, sürrealist sanatçılar için bir özgürlük ve isyan alanı haline geldi ve idari veya polis kontrolünden kaçmak için de kullanıldı. 1960’lardan günümüze kadar birçok sanatçı, fotoğraf kabini estetiğini kullanarak toplumun dayattığı kültürel ve kimlik sınırlamalarını eleştirdi. Bu kabinler, kameraya dönme, anonimlik ve tekrarlama gibi normları bazen mizahi bir şekilde ele alarak güç ilişkilerini sorguladı. Sergide bu tarz yaklaşımları da görüp bunun tarihsel önemini daha iyi anlıyoruz.

 

Fotoğraf, birçok açıdan bir aracı olarak işlev görür. Fotoğrafçı, kamerayı kullanarak dünyayı nasıl algıladığımızı gösterir. Kamera, insanların görünürlüğünü artırır ve izole eder, böylece izleyiciye kişisel bakışlar ve jestler aracılığıyla insanlar arasındaki ilişkileri sunar. Fotoğrafçılar, kalabalıklar içinde kaybolan anonim figürlere ışık tutarlar ve bu figürlerin atmosferini yakalarlar. Bu, fotoğrafın insanların görünmezliğini ortadan kaldırma ve kişisel hikayeleri anlatma gücünü yansıtır.

 

Fotoğraf, bazen bedenleri parçalara ayırarak veya bulanıklaştırarak insanları anonim nesnelere dönüştüren bir araç olarak da kullanılır. Bu görüntüler, bedenlerin kimliklerinin belirsizleştiği ve kolektif bir anatomiye dönüştüğü anları sahnelemek için kullanılır. Bu tür fotoğraflar, insan figürünün nasıl değiştiğini ve dönüştüğünü gösterirken, bazen şiddete tanıklık ederken, bazen de bir yeniden doğuşa işaret eder. Bu yaklaşım, fotoğrafın insan bedeninin karmaşıklığını ve dönüşümünü ifade etmedeki gücünü vurgular.

 

İç mekanlar ise, fotoğrafçılar için önemli bir çekim alanı sunar. Bu mekanlar, toplum içindeki farklı alanları ve izolasyonları temsil edebilen “heterotopya” olarak tanımlanabilir. Fotoğrafçılar, iç mekanlarda yaşayan bireylerin portrelerini çekerken mesafeyi korumak veya tamamen iç içe geçmek isteyebilirler. Bu görüntüler, insanların samimi alanlarını, kısıtlı bedenlerini ve toplumsal protesto anlarını açığa çıkarır. Görünmezliğe mahkum edilen kimliklerin ve deneyimlerin sesini duyurmayı amaçlayan fotoğrafçılar bu yolla kendilerini ifade ederler.

 

Sonuç olarak fotoğraf sanatı; insan bedeni, kimliği ve ilişkileri ifade etmek için güçlü bir araçtır ve fotoğrafçılar, farklı teknikler ve yaklaşımlar kullanarak insan deneyimini derinlemesine inceleyebilirler. Bu, insanların duygusal ifadelerini, kimliklerini ve toplumsal mesajlarını iletmek için fotoğrafın gücünü kullanmalarını ve göstermelerini de sağlar. Fotoğraf, insan yaşamının çeşitliliğini ve karmaşıklığını yakalamak için sürekli olarak kullanılan bir araç olarak varlığını sürdürmektedir ve her zaman da sürdürecektir.

Paris’e önümüzdeki altı ay içinde yolu düşecek fotoğraf severlere ,“Centre Pompidou” Place Georges-Pompidou75004 Paris adresinde olan bu sergiyi görmelerini şiddetle öneriyoruz…

Siyah Beyazın Cazibesi

Siyah Beyazın Güzelliği

 

Mehmet Ömür

1907’de renkli fotoğrafçılığın ortaya çıkıp popülerleşmesine rağmen, siyah beyaz fotoğrafçılık sanatsal bir önemini kaybetmedi. Teknik veya ekonomik bir zorunluluktan çok, siyah beyaz fotoğrafçılık, grafik kalitesi, şiirsel ifadesi ve evrenselliği nedeniyle sanatsal bir tercih olarak görünmektedir. Fransa Ulusal Kütüphanesi, özellikle gümüş bazlı teknikleri destekleyerek bu sanat formunun korunmasında önemli bir rol oynamıştır. Kütüphanenin bugün 8 milyon baskı fotoğrafı vardır. Bunların çok büyük kısmı siyah beyaz fotoğraftır. Pandemiden önce bu fotoğrafların Grand Palais’de sergilenmesi planlanmış ancak salgın bu planın ertelenmesine neden olmuştur. Kütüphanedeki sergi, 36 ülkeden 206 fotoğrafçının  300 kadar eserini sergileyerek, siyah beyaz fotoğrafçılığın çeşitliliğini ve zenginliğini vurgulamakta; ortak stilleri, kontrastları ve ışık-gölge oyunlarını ön plana çıkarmaktadır.

Siyah ve Beyazın kökenleri

Fotoğrafçılığın renkli hali 1907’te Lumière kardeşler tarafından icat edilmeden önce, tüm fotoğrafçılığın siyah beyaz olduğu düşünülebilir. Ancak gerçek daha karmaşık. Erken dönem fotoğrafçılık, saf siyah ve beyazlar yerine daha çok sepia tonları gibi çeşitli renk değerleriyle karakterizeydi. Fox Talbot’un 1841’de patentlediği negatif/pozitif işlem sayesinde, kağıt üzerindeki baskıların tonları çeşitlendirilebildi. Fotoğrafçılar, fiksaj banyolarının kimyasını veya kullanılan kağıtların türünü değiştirerek baskıların renklerini seçebiliyordu. Sergide bunlardan örnekleri Nadar’ın öğrencisi amatör fotoğrafçı Emile Zola’nın fotoğrafları ile göstermeye çalışmışlar.

1850’lerde bulunan ve uygulanan altın tonlama tekniği, derin siyahlar sağlamasına rağmen çok pahalıydı ve uzun ömürlü olmadı. Yüzyılın sonunda ortaya çıkan baryumlu veya platinli kağıtlar, kontrastı daha da artırmaya olanak tanıdı. Bazı çalışmalar, özellikle Bisson kardeşlerin dağ manzaraları, Gustave Le Gray’in “Büyük Dalga”sı ve amatör fotoğrafçı Blancard’ın portreleri gibi kontrast çalışmaları, kontrastlar konusunda ilerlemeleri de beraberinde getirdi.

Siyah ve beyazın gücü, ton değişiklikleri, bir imajın algılanışını etkiler: daha fazla kontrast, gözümüz için daha okunabilir hale gelirken, daha nüanslı bir görüntü, zamanın mesafesini hissettirir.

Kontrast, kontrast, kontrast

XIX. yüzyılın sonlarından ve XX. yüzyıl boyunca, kimyasal gelişme ile yoğunlaştırılan gümüş tanelerinin derin siyahı ve endüstriyel baryumlu kağıdın neredeyse saf beyazı, fotoğrafçılık uygulamalarında hakim renkler haline geldi. 1920-1930 yıllarındaki avangardlar, bu araçlarla açık ve koyu renklerin keskin karşıtlığını ortaya koyan çeşitlemeler yarattı. 1950’lerden itibaren, renkli işlemlerin yaygınlaşmasına tepki olarak, siyah ve beyazın kontrast çalışmaları daha da ileri gitti. Bu kontrast estetiği, 1970-1980’lerde zirveye ulaştı.

Fotoğrafçılar, değer antagonizmasını kullanarak konularının hatlarını net bir şekilde ortaya çıkardı. Bu sade, çarpıcı grafik görsel, gerçekliğin algılanışını arttırıyor.

Kontrastlı bir arka plan üzerine yerleştirilen formlar, siyah üzerinde beyaz, beyaz üzerinde siyah olarak ortaya çıkıyor ve kendini sanki gözümüze sokuyor.

Ayrıca, karşıt tonlardaki motiflerin rastgele üst üste düşmesi de fotoğrafın çekiciliğini arttırıyor. Burada Ansel Adams’ın bir fotoğrafını görüyor, ister istemez ‟Zone‟ sistemi düşünüyoruz. Bir fotoğrafı güçlü kılan maddeler aklımıza geliyor. 1- Fotoğrafı ilk gördüğümüzde bizde bıraktığı etki, 2-Tekniği yani kalitesi 3-Yaratıcılık 4-Stili 5- Kompozisyonu 6- Renk dengesi 7-Punktum yani gözümüzü yakalayan küçük şey 8-Işık 9- Fotoğrafın anlattığı hikaye foptoğrafı güçlü kılıyor. Bunları düşünürken siayah beyaz fotoğrafçılığın önemli bir konusunun işlendiği bölüme geliyoruz.

Gölge ve Aydınlık 

Bu bölümde fotoğrafta ışığın önemini vurgulanıyor. Işık, negatif üzerine görüntülerin kaydedilmesi için şarttır. Fotoğrafçılar, ışığın ve etkilerinin kontrolü için çeşitli teknik ekipmanlar kullanır, örneğin reflektörler ve flaşlar. Aşırı ışık eksikse, negatif çok koyu olur ve bu da görüntünün detaylarını ve yarı tonlarını, gri tonlarını bozar. Kamera ile ışık kaynağı arasındaki farklı pozisyonlar, ters ışık hatta patlama, parlama gibi etkiler yaratabilir.

Ayrıca, ışık görüntüde motifler oluşturur, örneğin ışık huzmeleri ve haleler, resimlere dramatik bir etki katar. Bazı fotoğrafçılar, ışığı ana konu olarak seçer ve onu soyutlamaya kadar götürür. Renkli fotoğraflar dikkati dağıtmasına karşın, siyah-beyaz fotoğrafçılığın gölge ve ışık oyunları çok daha fazla etki bırakır, çünkü tek renk dikkati merkeze çeker.

Renk Şeması

Serginin bu bölümü çok ilginç, üç duvarı yanyana dolanan siyah beyaz fotoğraf serisi derin siyah tonlamalı fotoğraflarla başlıyor, orta ton grilerle devam ediyor ve üçüncü duvarda çok açık gri beyaz tonları içeren fotoğraflarla son buluyor. Siyah ve beyaz fotoğrafçılığın derinliğini ve karmaşıklığını anlatmaya çalışıyor. Bazı sanatçıların, filmlerinin pozlamasını manipüle ederek, görüntüleri soyutlamaya kadar götüren derin siyahlar veya parlak beyazlar elde etmeye çalıştıklarını gözler önüne seriyor. Bu monokrom fotoğraflar, doygun siyahtan saf beyaza kadar uzanan bir spektrumda, siyah ve beyazın geniş bir tonlar aralığının uç noktaları olduğunu gösteriyor.

Sergide 1970-1980’lerin yüksek kaliteli gümüş baskı kağıtlarının önemini de vurgulanıyor; bu kağıtlar, bu tonların sunduğu sonsuz grafik ve sanatsal olanakları keşfetmeyi mümkün kılmış. Fotoğrafçılar, bu nüansları değerlendirerek yüzeyleri ve dokuları hassas bir şekilde yeniden oluşturuyor ve gümüş tuzlarını şekillendirilebilir bir malzeme gibi kullanıyorlar.

Sergide çağdaş bir eğilimi de göze çarpıyor. Sanatçılar, siyah-beyaz konuları renkli fotoğrafçılık teknikleriyle çekmeye çalışmışlar. Bu yaklaşım, sanatçıların gerçeklikten uzaklaşmalarını ve fotoğrafçılığın temel niteliklerini vurgulamalarını sağlıyor, fotoğrafçılığı resim, mimarlık ve heykel gibi diğer sanat formlarıyla ilişkilendiriyor.

21 Ocak 2024 tarihine kadar yolu Paris’e düşen fotoğraf sevenleri bu sergiyi görmeye davet ediyoruz. 

Fransa Millî Kütüphanesi

Quai François Mauriac, 75706 Paris